Με τον Ντένις γνωρίζονταν απ’ το σχολείο. Από τότε είχαν ξεκινήσει και τις μικροκλοπές ψιλοπράγματα από σούπερ μάρκετ, το χαρτζιλίκι των συμμαθητών, λεφτά απ’ τα πορτοφόλια των γονιών. Πολύ άγχος, ασήμαντο κέρδος. Στη συνέχεια χάθηκαν, μέχρι που λίγες εβδομάδες πριν η μοίρα τους έφερε πρόσωπο με πρόσωπο στο ίντερνετ καφέ της γειτονιάς. Ακολούθησαν στιχομυθίες του τύπου «τώρα που βρεθήκαμε μη ξαναχαθούμε», «πάρε τηλέφωνο να πάμε για κανένα καφέ» κ.τ.λ.. Περίπου είκοσι χρονών ήταν τότε ο Κώστας. Μόλις είχε απολυθεί απ’ το στρατό, που του είχε αφήσει προίκα αρκετά παραπανίσια κιλά και την τεχνογνωσία του να κάνει με απόλυτη σοβαρότητα τα πιο γελοία πράγματα. Υπό άλλες προϋποθέσεις η ικανότητα αυτή θα του εξασφάλιζε μια αξιοσέβαστη καριέρα, όμως με απολυτήριο Λυκείου 10,6 και μοναδική προϋπηρεσία δύο μεροκάματα στο προποτζίδικο της γειτονιάς, οι επαγγελματικές προοπτικές που ανοίγονταν μπροστά του δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε λαμπρές. Όταν λοιπόν ο Ντένις του ξεφούρνισε τις παράνομες δραστηριότητές του, και του πρότεινε να τον «μπάσει στο κόλπο», ο Κώστας δεν χρειάστηκε να το πολυσκεφτεί.
