Γράμμα από το Λουίτζι...

Luigi Pirandello

Στο προηγούμενο post αναφέρθηκα στις υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας και δεν τηρούμε. Είναι όμως ο ίδιος άνθρωπος αυτός που υπόσχεται και αυτός που καλείται να ακολουθήσει τη αναληφθείσα δέσμευση; Σύμφωνα με τον Πιραντέλο πάντως, όχι. Τόσο στο θεατρικό του «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», όσο και στο βιβλίο του «Ένας, κανένας, εκατό χιλιάδες» αναλύει με θαυμαστή γλαφυρότητα αλλά και συμπαγή επιχειρηματολογία, το φαινόμενο της πολλαπλής ανθρώπινης προσωπικότητας. Ο άνθρωπος δεν είναι μία παγιωμένη πραγματικότητα, από την οποία μπορούμε να περιμένουμε συνέπεια, αλλά μια διαδοχή από πολλές  διαφορετικές και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες περσόνες. Ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες, τον εκάστοτε συνομιλητή, την προσωπική μας διάθεση και δεκάδες άλλους σταθμητούς και αστάθμητους παράγοντες, φοράμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, και ένα διαφορετικό προσωπείο. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι κάτω από τις διάφορες συμπεριφορές που κατά καιρούς υιοθετούμε για λόγους σκοπιμότητας, βρίσκεται ο πραγματικός μας εαυτός και όταν θα βρεθούμε σε κατάλληλες συνθήκες, όπου θα μας καταλαβαίνουν και/ή δεν θα χρειάζεται να υποκρινόμαστε, θα λάμψει σαν ήλιος που ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα που προσωρινά τον είχαν κρύψει. Φευ, βγάζοντας τη μάσκα δε μένει παρά ένα λευκό μη-πρόσωπο. Είμαστε το άθροισμα των μασκών που φορέσαμε και των ειδώλων που σχηματίστηκαν στα μάτια όσων μας είδαν, είτε συμφωνούμε με αυτά, είτε όχι.
Τώρα βέβαια μπορεί κάποιος να πει ότι όλα αυτά αναιρούν το προηγούμενο post μου , όπου υποστήριζα ότι επαναλαμβανόμαστε. Εδώ θα μας βοηθήσει ο μέγιστος κύριος Προυστ : « ...Το εγώ μας αποτελείται απ’τις απανωτές διαδoχικές μας καταστάσεις.Αυτή , ωστόσο, η επικάθιση δεν είναι αμετακίνητη όπως η στρωματοποίηση ενός βουνού. Αδιάκοπα οι διάφορες αναστατώσεις ανεβάζουν στην επιφάνεια παλιά στρώματα...»,(Αναζητώντας το χαμένο χρόνο-Μετά την εξαφάνιση της Αλμπερτίν).Τα διάφορα προσωπεία μας λοιπόν επαναλαμβάνονται εκ’περιτροπής, ακόμα και αν είχαν παραμείνει για καιρό κρυμμένα και τα είχαμε ξεχάσει.Ποιός ξέρει ποιός παλιός εαυτός μου θα ξυπνήσει αύριο πρωϊ...

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

Υπάρχει περίπτωση ποτέ το μέλλον να είναι καλύτερο; Μήπως το «…έτσι όπως τη ρήμαξες τη ζωή σου στη κόχη ετούτη τη μικρή,σ’όλη τη γη τη ρήμαξες.» δεν αφορά μόνο το τόπο αλλά και το χρόνο; Έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, εφόσον περιφέρουμε τις ίδιες αδυναμίες, τα ίδια πάντα λάθη;

Αναλογιστείτε πόσες φορές υποσχεθήκατε στον εαυτό σας ότι δεν θα επαναλάβετε πράξεις που σιχαίνεστε, ότι θα αλλάξετε συμπεριφορά, ότι δε θα ξαναερωτευτείτε «τέτοιον άνθρωπο»,ότι δεν θα ξαναπιείτε τόσο πολύ κ.α...Το τι έγιναν τελικά όλες αυτές οι δεσμεύσεις-ελπίδες το ξέρουμε και εσείς και εγώ...Είμαστε καταδικασμένοι σε μια αέναη επανάληψη του εαυτού μας, συνθέτουμε τη μουσική της ζωής μας βασιζόμενοι πάντα στα ίδια μοτίβα, τα οποία όσο και να τα έχουμε βαρεθεί, όσο και να τα μισούμε, τα κουβαλάμε και τα εκπέμπουμε όπως τη φυσική μας μυρωδιά...Χωρίς καν να το πολυκαταλαβαίνουμε πέφτουμε πάντα στις ίδιες παγίδες και κάνουμε τις ίδιες λανθασμένες επιλογές, γιατί πολύ απλά, αυτοί είμαστε. Η ελεύθερη, δυνατή βούληση του ανθρώπου είναι μια ψευδαίσθηση ή μάλλον ένα παραμύθι που φτιάξαμε για να νιώθουμε κυρίαρχοι της ζωής μας και να αποφύγουμε την άβυσσο της απελπισίας. Κανένας άνθρωπος δεν αλλάζει ουσιαστικά, και τίποτα δεν θα κάνει στο μέλλον καλύτερα ή διαφορετικά απ’ότι το έχει κάνει ήδη.

Γι’αυτό και εγώ αποφάσισα να μην αφήσω ξανά την ελπίδα (ότι από αύριο θα σταματήσω να κάνω όλα αυτά για τα οποία ντρέπομαι ) να με ξεγελάσει και να μου απαλύνει το πόνο. Από εδώ και πέρα θα πίνω το ποτήρι της αυτοπεριφρόνησης μέχρι το πάτο. Όμως είπαμε, από αύριο...

Πάλι εδώ...

Η ώρα 01:30. Τα τσίπουρα ... Εγώ μόνος .