Τελικά ζούμε σε ένα κόσμο που όλοι έχουμε κάτι να πούμε αλλά δε βρίσκουμε ακροατές. Άρα δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή όλοι νοιαζόμαστε να ξεφορτώσουμε άρον άρον αυτά που έχουμε μέσα μας, χώρις να ενδιαφερόμαστε να ακούσουμε τον άλλον μέσα στο πανικό μας, (γιατί περι πανικού πρόκειται,λες και φοβόμαστε οτι μπορεί να πεθάνουμε άυριο και να στερηθεί η ανθρωπότητα το θησαυρό που κρύβουμε στο κεφάλι μας) ή αυτά που έχουμε να πούμε είναι τόσο κοινότυπα,που όλοι τα έχουν ξανακούσει.
Η αλήθεια είναι οτι συμβαίνουν και τα δύο, και αυτό πιστεύω οτι είναι τόσο προφανές που δεν χρειάζεται περαιτέρω προσπάθεια να το αποδείξουμε. Και τώρα δικαίως θα με ρωτήσετε γιατί σας κουράζω με κάτι τόσο ευνόητο, πέφτοντας στην παγίδα που υποτίθεται οτι στηλιτεύω.
Κατ'αρχάς το γεγονός οτι αντιλαμβάνομαι λογικά κάτι, δε σημαίνει οτι μπορώ και να συμμορφώσω τη συμπεριφορά μου με αυτή μου τη πεποίθηση. Εσείς πάντα κάνετε δηλαδή αυτό που νομίζετε σωστό; Όμορφο πράγμα η σιωπή αλλά δύσκολο, προς το παρόν τουλάχιστον, ίσως σε λίγα χρόνια να γίνει μονόδρομος όπως για τον πρωταγωνιστή του "8 1/2 ".
Αν σε αυτή μου την αδυναμία προσθέσετε και τη ματαιοδοξία, που πεθαίνει αργότερα και από την ελπίδα, θα έχετε μια πρώτη εικόνα των λόγων που με οδηγούν να κάθομαι να πληκτρολογώ με τις ώρες(γιατί πληκτρολογώ και αργά ) γνωρίζοντας κατα βάθος οτι η επικοινωνία θα παραμείνει φενάκη και εγώ ακόμη πιο μόνος, αν υπάρχουν διαβαθμίσεις στη μοναξιά...
