Γράμμα από το Λουίτζι...

Luigi Pirandello

Στο προηγούμενο post αναφέρθηκα στις υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας και δεν τηρούμε. Είναι όμως ο ίδιος άνθρωπος αυτός που υπόσχεται και αυτός που καλείται να ακολουθήσει τη αναληφθείσα δέσμευση; Σύμφωνα με τον Πιραντέλο πάντως, όχι. Τόσο στο θεατρικό του «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», όσο και στο βιβλίο του «Ένας, κανένας, εκατό χιλιάδες» αναλύει με θαυμαστή γλαφυρότητα αλλά και συμπαγή επιχειρηματολογία, το φαινόμενο της πολλαπλής ανθρώπινης προσωπικότητας. Ο άνθρωπος δεν είναι μία παγιωμένη πραγματικότητα, από την οποία μπορούμε να περιμένουμε συνέπεια, αλλά μια διαδοχή από πολλές  διαφορετικές και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες περσόνες. Ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες, τον εκάστοτε συνομιλητή, την προσωπική μας διάθεση και δεκάδες άλλους σταθμητούς και αστάθμητους παράγοντες, φοράμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, και ένα διαφορετικό προσωπείο. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι κάτω από τις διάφορες συμπεριφορές που κατά καιρούς υιοθετούμε για λόγους σκοπιμότητας, βρίσκεται ο πραγματικός μας εαυτός και όταν θα βρεθούμε σε κατάλληλες συνθήκες, όπου θα μας καταλαβαίνουν και/ή δεν θα χρειάζεται να υποκρινόμαστε, θα λάμψει σαν ήλιος που ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα που προσωρινά τον είχαν κρύψει. Φευ, βγάζοντας τη μάσκα δε μένει παρά ένα λευκό μη-πρόσωπο. Είμαστε το άθροισμα των μασκών που φορέσαμε και των ειδώλων που σχηματίστηκαν στα μάτια όσων μας είδαν, είτε συμφωνούμε με αυτά, είτε όχι.
Τώρα βέβαια μπορεί κάποιος να πει ότι όλα αυτά αναιρούν το προηγούμενο post μου , όπου υποστήριζα ότι επαναλαμβανόμαστε. Εδώ θα μας βοηθήσει ο μέγιστος κύριος Προυστ : « ...Το εγώ μας αποτελείται απ’τις απανωτές διαδoχικές μας καταστάσεις.Αυτή , ωστόσο, η επικάθιση δεν είναι αμετακίνητη όπως η στρωματοποίηση ενός βουνού. Αδιάκοπα οι διάφορες αναστατώσεις ανεβάζουν στην επιφάνεια παλιά στρώματα...»,(Αναζητώντας το χαμένο χρόνο-Μετά την εξαφάνιση της Αλμπερτίν).Τα διάφορα προσωπεία μας λοιπόν επαναλαμβάνονται εκ’περιτροπής, ακόμα και αν είχαν παραμείνει για καιρό κρυμμένα και τα είχαμε ξεχάσει.Ποιός ξέρει ποιός παλιός εαυτός μου θα ξυπνήσει αύριο πρωϊ...

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

Υπάρχει περίπτωση ποτέ το μέλλον να είναι καλύτερο; Μήπως το «…έτσι όπως τη ρήμαξες τη ζωή σου στη κόχη ετούτη τη μικρή,σ’όλη τη γη τη ρήμαξες.» δεν αφορά μόνο το τόπο αλλά και το χρόνο; Έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, εφόσον περιφέρουμε τις ίδιες αδυναμίες, τα ίδια πάντα λάθη;

Αναλογιστείτε πόσες φορές υποσχεθήκατε στον εαυτό σας ότι δεν θα επαναλάβετε πράξεις που σιχαίνεστε, ότι θα αλλάξετε συμπεριφορά, ότι δε θα ξαναερωτευτείτε «τέτοιον άνθρωπο»,ότι δεν θα ξαναπιείτε τόσο πολύ κ.α...Το τι έγιναν τελικά όλες αυτές οι δεσμεύσεις-ελπίδες το ξέρουμε και εσείς και εγώ...Είμαστε καταδικασμένοι σε μια αέναη επανάληψη του εαυτού μας, συνθέτουμε τη μουσική της ζωής μας βασιζόμενοι πάντα στα ίδια μοτίβα, τα οποία όσο και να τα έχουμε βαρεθεί, όσο και να τα μισούμε, τα κουβαλάμε και τα εκπέμπουμε όπως τη φυσική μας μυρωδιά...Χωρίς καν να το πολυκαταλαβαίνουμε πέφτουμε πάντα στις ίδιες παγίδες και κάνουμε τις ίδιες λανθασμένες επιλογές, γιατί πολύ απλά, αυτοί είμαστε. Η ελεύθερη, δυνατή βούληση του ανθρώπου είναι μια ψευδαίσθηση ή μάλλον ένα παραμύθι που φτιάξαμε για να νιώθουμε κυρίαρχοι της ζωής μας και να αποφύγουμε την άβυσσο της απελπισίας. Κανένας άνθρωπος δεν αλλάζει ουσιαστικά, και τίποτα δεν θα κάνει στο μέλλον καλύτερα ή διαφορετικά απ’ότι το έχει κάνει ήδη.

Γι’αυτό και εγώ αποφάσισα να μην αφήσω ξανά την ελπίδα (ότι από αύριο θα σταματήσω να κάνω όλα αυτά για τα οποία ντρέπομαι ) να με ξεγελάσει και να μου απαλύνει το πόνο. Από εδώ και πέρα θα πίνω το ποτήρι της αυτοπεριφρόνησης μέχρι το πάτο. Όμως είπαμε, από αύριο...

Πάλι εδώ...

Η ώρα 01:30. Τα τσίπουρα ... Εγώ μόνος .

O Kύριος Λάκης

Κυριακή σήμερα, η μέρα του Κυρίου δηλαδή. Το πρόβλημα είναι οτι δεν είχα προσέξει παλιότερα το κεφαλαίο Κ και έτσι νόμιζα αρχικά οτι η Κυριακή ήταν η μέρα του κυρίου Λάκη, που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχα ακούσει να αποκαλούν κύριο οι γονείς μου.

Στη παρανόηση αυτή βοήθησε και το γεγονός οτι ο κύριος Λάκης εμφανιζόταν σπίτι μας σχεδόν αποκλειστικά τις Κυριακές.

ΟΥΦ! Τα είπα.

Τελικά ζούμε σε ένα κόσμο που όλοι έχουμε κάτι να πούμε αλλά δε βρίσκουμε ακροατές. Άρα δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή όλοι νοιαζόμαστε να ξεφορτώσουμε άρον άρον αυτά που έχουμε μέσα μας, χώρις να ενδιαφερόμαστε να ακούσουμε τον άλλον μέσα στο πανικό μας, (γιατί περι πανικού πρόκειται,λες και φοβόμαστε οτι μπορεί να πεθάνουμε άυριο και να στερηθεί η ανθρωπότητα το θησαυρό που κρύβουμε στο κεφάλι μας) ή αυτά που έχουμε να πούμε είναι τόσο κοινότυπα,που όλοι τα έχουν ξανακούσει.

Η αλήθεια είναι οτι συμβαίνουν και τα δύο, και αυτό πιστεύω οτι είναι τόσο προφανές που δεν χρειάζεται περαιτέρω προσπάθεια να το αποδείξουμε. Και τώρα δικαίως θα με ρωτήσετε γιατί σας κουράζω με κάτι τόσο ευνόητο, πέφτοντας στην παγίδα που υποτίθεται οτι στηλιτεύω.

Κατ'αρχάς το γεγονός οτι αντιλαμβάνομαι λογικά κάτι, δε σημαίνει οτι μπορώ και να συμμορφώσω τη συμπεριφορά μου με αυτή μου τη πεποίθηση. Εσείς πάντα κάνετε δηλαδή αυτό που νομίζετε σωστό; Όμορφο πράγμα η σιωπή αλλά δύσκολο, προς το παρόν τουλάχιστον, ίσως σε λίγα χρόνια να γίνει μονόδρομος όπως για τον πρωταγωνιστή του "8 1/2 ".

Αν σε αυτή μου την αδυναμία προσθέσετε και τη ματαιοδοξία, που πεθαίνει αργότερα και από την ελπίδα, θα έχετε μια πρώτη εικόνα των λόγων που με οδηγούν να κάθομαι να πληκτρολογώ με τις ώρες(γιατί πληκτρολογώ και αργά ) γνωρίζοντας κατα βάθος οτι η επικοινωνία θα παραμείνει φενάκη και εγώ ακόμη πιο μόνος, αν υπάρχουν διαβαθμίσεις στη μοναξιά...