ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

Υπάρχει περίπτωση ποτέ το μέλλον να είναι καλύτερο; Μήπως το «…έτσι όπως τη ρήμαξες τη ζωή σου στη κόχη ετούτη τη μικρή,σ’όλη τη γη τη ρήμαξες.» δεν αφορά μόνο το τόπο αλλά και το χρόνο; Έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, εφόσον περιφέρουμε τις ίδιες αδυναμίες, τα ίδια πάντα λάθη;

Αναλογιστείτε πόσες φορές υποσχεθήκατε στον εαυτό σας ότι δεν θα επαναλάβετε πράξεις που σιχαίνεστε, ότι θα αλλάξετε συμπεριφορά, ότι δε θα ξαναερωτευτείτε «τέτοιον άνθρωπο»,ότι δεν θα ξαναπιείτε τόσο πολύ κ.α...Το τι έγιναν τελικά όλες αυτές οι δεσμεύσεις-ελπίδες το ξέρουμε και εσείς και εγώ...Είμαστε καταδικασμένοι σε μια αέναη επανάληψη του εαυτού μας, συνθέτουμε τη μουσική της ζωής μας βασιζόμενοι πάντα στα ίδια μοτίβα, τα οποία όσο και να τα έχουμε βαρεθεί, όσο και να τα μισούμε, τα κουβαλάμε και τα εκπέμπουμε όπως τη φυσική μας μυρωδιά...Χωρίς καν να το πολυκαταλαβαίνουμε πέφτουμε πάντα στις ίδιες παγίδες και κάνουμε τις ίδιες λανθασμένες επιλογές, γιατί πολύ απλά, αυτοί είμαστε. Η ελεύθερη, δυνατή βούληση του ανθρώπου είναι μια ψευδαίσθηση ή μάλλον ένα παραμύθι που φτιάξαμε για να νιώθουμε κυρίαρχοι της ζωής μας και να αποφύγουμε την άβυσσο της απελπισίας. Κανένας άνθρωπος δεν αλλάζει ουσιαστικά, και τίποτα δεν θα κάνει στο μέλλον καλύτερα ή διαφορετικά απ’ότι το έχει κάνει ήδη.

Γι’αυτό και εγώ αποφάσισα να μην αφήσω ξανά την ελπίδα (ότι από αύριο θα σταματήσω να κάνω όλα αυτά για τα οποία ντρέπομαι ) να με ξεγελάσει και να μου απαλύνει το πόνο. Από εδώ και πέρα θα πίνω το ποτήρι της αυτοπεριφρόνησης μέχρι το πάτο. Όμως είπαμε, από αύριο...